De afgelopen week zat ik (Suzanne) weer volop in het nieuws over Corona; maatregelen, afgelaste activiteiten, over afschalen van reguliere zorg, IC-bezettingen en welk maskers waar te dragen. Ik checkte zeer regelmatig de live-streams op mediasites en las alles wat los en vast zat. Het voelde als iets wat ik moest doen, iets wat er bij hoort. Ondanks mijn ogenschijnlijke grote aandacht voor alles wat er in de wereld gebeurt, voelde ik mijn eigen invloed op mijn directe omgeving kleiner en kleiner worden. Dit leek te resulteren in een vol hoofd, meer troebele gedachten en daarmee een korter lontje dan normaal. Compleet logisch gezien waar ik met mijn gedachten heen ging.
Wat me denk ik normaal gesproken weerhoudt van zowel nieuws actief tot me nemen via het journaal als het volgen van sociale media is dat het mijn hoofd vol maakt terwijl ik er vaak niet actief iets mee kan. Het tot me nemen van al dat nieuws zet me in een positie waarin ik een mening moet/wil vormen over iets wat ik onvoldoende kan overzien. Ik kijk dan ook niet standaard het nieuws op TV en lees geen krant. Social media gebruik ik nauwelijks. Ik heb geen zin in extra gedachten over terrorisme, haat, verdeeldheid, perverse mensen, onrecht, rampspoed en extremisme. Niet als dat zorgt voor een gevoel van angst, boosheid, onbegrip en verdeeldheid door de gedachten die ik erover heb. Elke gedachten geeft een bijpassend gevoel of emotie. Die emotie zegt iets over de kwaliteit van mijn denken in dat moment. Geeft het me een machteloos gevoel, dan zit daar geen energie en geen waarde voor iets of iemand. Het is een waarschuwing dat ik dat denken met rust mag laten.
Ik heb mezelf weer op een ‘nieuwsdieet’ gezet. Ik selecteer de input aan media weer op hoe ik me voel bij de gedachten die ik erover heb. Ik bepaal tenslotte zelf in elk moment waar ik aandacht voor heb en wat ik met rust mag laten. Alles wat echt groot is hoor ik sowieso wel zonder dat ik daar actief naar op zoek moet en meer dan dat. Ik kan in het moment kiezen of ik er een nieuwsuitzending over wilt kijken of er iets over wilt lezen.
Het met rust laten van het wereldwijde corona-nieuws waar geen eigen invloed ligt, blijkt direct weer ruimte te geven voor het kleinere ‘nieuws’ waar ik wel iets mee kan. Mijn broer die een nieuw huis wil kopen en die ik kan steunen. Een buurvrouw in quarantaine, die ik kan helpen met het doen van haar boodschappen. Een initiatief om het strand op te ruimen als herfstvakantie-activiteit. De kledingkast en het speelgoed van de kinderen uitzoeken om te doneren aan gezinnen die het moeilijk hebben. In de winkel producten mijden die gemaakt zijn van (niet duurzame) palmolie. Misschien allemaal niet nieuwswaardig maar wel van waarde. Aandacht hebben en geven aan je omgeving heeft waarde. Aandacht geven aan al het (wereld)nieuws en alle mogelijke meningen van anderen en jezelf daarover, niet persé.
Nou heb ik wel makkelijk praten. Ik heb geen dierbaren in het ziekenhuis, ik ben zelf gezond, ik ben mijn baan of bedrijf niet kwijtgeraakt door de maatregelen, ik voel geen extreme druk door mijn werksituatie, ik heb geen onzekere gedachten over mijn huisvesting, bankrekening of toekomst. Maar zelfs al was ik dat wel dan zou ik ook beter af zijn met een gevoel van hoop, invloed en ruimte. Voor wat wel kan i.p.v. het machteloos voelen en het niet kunnen overzien van alles wat er gaande is in het grote geheel en wat dat zou betekenen in de toekomst. Het verandert niets aan het feit dat ik in het moment ergens wel bewust aandacht voor heb of het laat rusten.
Wat je situatie ook is, er is altijd ruimte voor het kleinere nieuws, dat wat van waarde is voor jezelf en je omgeving. In dat kleinere nieuws zitten nieuwe mogelijkheden, het veranderen van perspectief. Iets wat je wel kunt beïnvloeden. En wat dacht je van het ‘kleine nieuws’ dat er ook mensen zijn die je willen en kunnen helpen als je dat op dit moment goed kan gebruiken?